Prolog

Wdech i wydech …

Dlaczego teraz stało się to tak ciężkie?

Cały świat jakby stanął w miejscu. Dookoła mnie ciemność, a ja stoję na środku tego bezmiernego pustkowia sam, otępiały i zdezorientowany.

Co się tak w ogóle stało? Gdzie ja jestem ?

To jedne z wielu pytań, na które wciąż nie mogę znaleźć odpowiedzi.

Zamazane wspomnienia przelatują przez moją głowę jak nieuchwytne ptaki rwące się do lotu, a ja jestem zbyt słaby by któreś z nich pochwycić.

Nagle, w głębi tego ciemnego korytarza, w którym się znajduje pojawia się światło …

Nikły blask rozdzierający ogarniający mnie mrok, który z każdą chwilą wkrada się coraz dalej.

Choć wiem, że nie powinienem ruszam w tamtą stronę.

Już prawie do niego doszedłem, wyciągam rękę …

I niewyobrażalny ból przeszywa całe moje ciało... To jest nie do zniesienia. Nikt jednak nie słyszy moich krzyków, w tej głuszy nie ma żadnego żywego stworzenia … Ale skoro tak sądzę …

Czy ja też już nie jestem żywy? Czy to możliwe?

Po agonii którą przeżywam, to raczej błędna teoria … A może duchy też cierpią …

Moje rozmyślania przerywa czyjś głos …

Powoli zwijając się z bólu czołgam się w jego stronę. No dalej, jeszcze tylko trochę to będzie kres twojej podróży i nie ważne jak ona się zakończy – mówi głos w mojej głowie.

Ostatkiem sił podnoszę się i chwiejnym krokiem, potykając się o własne nogi brnę dalej w tamtym kierunku.

Głos staje się coraz wyraźniejszy … Już prawie jestem u celu. Czuję to.

Już nic nie może mnie powstrzymać. Zbyt daleko doszedłem by teraz się poddać.

Wtem ogarnia mnie światłość, a moje ciało przed chwilą przepełnione bólem odpręża się i całe cierpienie znika.

Z cichym westchnieniem zaciskam pięść … ach jak długo nie dane było mi tego zrobić.

I w tym momencie ponownie słyszę ten głos:

-Miło, że w końcu raczyłeś dać nam jakiś znak życia, lekarze już nie mieli nadziei, że się wybudzisz

Lekarze? Wybudzę? Co się do cholery stało? Dlaczego ja nic nie pamiętam ? …

Ktoś dotknął delikatnie mojego ramienia i wyszedł z pomieszczenia, w którym się znajdowałem.

Szybkim ruchem starałem dotknąć ręką mojego lewego boku, co poskutkowało ukłuciem bólu, który nie ustępował. Pod moimi powiekami zrobiło się wilgotno od zbierających się tam łez …

Jak to wszystko cholernie boli!

Chciałem drzeć się na cały głos, by ktoś coś zrobił, by to przestało mnie ranić … bym przestał czuć.

To wszystko było tak przytłaczające, moje ciało było ociężałe, jakby leżało pod stertą gruzu, a ja nie miałem pojęcia co było tego przyczyną.

A wiecie co jest najgorsze?

Najgorsze jest to, że się bałem.

Leżałem tam jak zbity szczeniak, który czeka na swoja mamusię jak na zbawienie.

Nie byłem wstanie nawet podnieść powieki …

Po prostu nie miałem na to dość odwagi …

......................

A więc macie prolog :)

Podoba się? mam nadzieje, że tak ;)

Czekam na Wasze opinie w komentarzach ;D

Wiem, ze dodałam wcześniej niż zapowiadałam, ale to głównie zasługa wariatki i dziewczyn, które pozdrawiam ;***

Tyle, że nie wiem kiedy dodam rdz... ;p

A wiec na razie i do następnego ;*****