17. ...I tak Cię znajdę...

Kolejny dzień.
Zegar zaczął wybijać 8 rano.
Nie chciało mi się nawet otwierać oczu, dlatego mój świat pogrążony był w przyjemnym mroku.
Wokół mnie panowała zupełna cisza, przerywana niekiedy cichymi odgłosami kroków na korytarzu. Nawet taka krótka chwila, jeden moment może zadowolić człowieka. Jest swego rodzaju ukojeniem dla umysłu i ciała... można poczuć, jak rozluźniają się mięśnie, a całe ciało się odpręża.
Po jakichś 15 minutach do sali weszła Mezzy.
Nauczyłem się rozpoznawać i rozróżniać ludzi, którzy mnie odwiedzali nawet bez otwierania oczu.
Pewnie dla wszystkich innych czuć ty było tylko szpitalem, bo z tym zazwyczaj się on kojarzy - odorem o nieokreślonym zapachu, który niesie ze sobą niezbyt przyjemne odczucia. Jednak gdy jest się tu od jakiegoś czasu przestaje się to zauważać. Poprzez ten charakterystyczny zapach przebijają się inne, niosące ze sobą przyjemniejsze doznania.
Brunetka na przykład pachniała kwiatami. Była to delikatna woń fiołków, kojarząca się z pokrytymi poranną rosą łąkami, usianymi niezliczoną ilością roślin. Lubiłem ten zapach. Nawet kiedy wychodziła z sali zapach jej perfum unosił się przez jakiś czas w pomieszczeniu.
Zupełnym tego przeciwieństwem była dr Hearn. Można by się spodziewać, że będzie to coś związanego z morskim kolorem jej oczu, jednak miała ona bardziej...wyszukany gust. Bił od niej mocny zapach róż, który błyskawicznie wypełniał pokój. Zmieszany był z delikatną nutą wanilii, ledwo wyczuwalną wśród reszty składników. Max natomiast używał jakiejś wody toaletowej o zbyt ostrym do rozpoznania zapachu.
Jeśli mam być szczery... to zaczęło przerażać mnie to, że z czasem zacząłem zwracać uwagę na tyle szczegółów...

Otworzyłem szeroko oczy.
Wokół mnie panowała zupełna ciemność i niczym niezmącona cisza, pośród której wybijał się jedynie mój nierówny oddech.
Moje oczy z trudem przyzwyczajały się do otaczającego mnie mroku. Dopiero po chwili rozjaśniło się nieco, jak gdyby ktoś zapalił żarówkę, która powoli traciła swój blask, jakby miała za chwilę zgasnąć.
Przywarłem do pobliskiej ściany starając się złapać w płuca lodowate powietrze.
Nagle jakby zza ściany usłyszałem czyjść równy, głęboki i miarowy oddech, towarzyszący głośnym krokom. Przez moje ociekające potem plecy przeszedł zimny dreszcz. 
-O mój b... - zdążyłem wysapać, po czym przerwałem szybko, gdyż na rogu pojawiła się nagle jakaś ciemna sylwetka.
Zamarła w pół kroku i stanęła bez ruchu uważnie nasłuchując i kręcąc przy tym powoli głową. Każdemu jej ruchowi towarzyszył spokojny, głęboki oddech, który echem odbijał się od ścian.
Po ciągnącej się całą wieczność chwili postać ruszyła dalej.
Dopiero, gdy gwałtownie wypuściłem powietrze z ust zdałem sobie sprawę, że wstrzymałem oddech. Podniosłem rękę i powoli przetarłem swoją twarz. Nie rozumiałem nic z tego, co się tu działo.
Jedyna rzecz, której byłem pewny to to, że ten człowiek kogoś szuka.
A tym kimś byłem ja.

Odczekałem jeszcze chwilę i powoli ruszyłem za siebie. 
Rozglądałem się nerwowo dookoła. Bałem się, że w pewnym momencie napotkam postać, która chce mnie dopaść. Po przebyciu kilku metrów usłyszałem mrożący krew w żyłach szept
-Nie ukryjesz się... zawsze Cię znajdę...
Ogarnęła mnie panika. Gorączkowo zacząłem rozglądać się za upragnionym wyjściem, jednak nigdzie nie mogłem go znaleźć. Tymczasem mój prześladowca kontunuował
-Dokądkolwiek pójdziesz, gdziekolwiek się ukryjesz i tak Cię znajdę... Nigdzie nie jest bezpiecznie... nigdzie nie zaznasz spokoju... Nathan
W momencie, gdy usłyszałem swoje imię zastygłem bez ruchu. Nie będąc w stanie nic zrobić. To właśnie doprowadziło do straty przeze mnie równowagi.
Zachwiałem się nieznacznie, po czym przeniosłem ciężar ciała z jednej nogi na drugą.
W tej chwili zrozumiałem, że to już koniec.
Poczułem pod stopą ostry kształt i w chwili, gdy mocniej na niego nacisnąłem zaczął się rozpadać.
Przedmiot rozleciał się pod wpływem mojego ciężaru w drobny mak z trzaskiem, który pośród panującej ciszy rozległ się niczym uderzenie pioruna. W tej samej chwili na końcu korytarza ujrzałem zbliżającą się w moim kierunku czarną sylwetkę.
W mgnieniu oka zerwałem się do ucieczki. Z impetem wpadłem na ścianę, która nie wiadomo skąd pojawiła się tuż przede mną. Usłyszałem za sobą dudnienie kroków i niezmienny miarowy oddech.
Zacząłem biec w przeciwnym kierunku. Czułem się, jakbym biegł przez niezmierzony labirynt i bałem się momentu, w którym nie będę miał gdzie uciec.
Biegnąc dalej w szalonym tempie niemal czułem na sobie oddech mojego prześladowcy. 
Cały czas słyszałem jego szept, jednak krew pulsowała mi w uszach tak mocno, że nie mogłem rozróżnić ani jednego słowa.
Widziałem, że korytarz zaczyna się zwężać.
Wiedziałem, że niedługo to wszystko się skończy.
Nagle kilka metrów przede mną pojawiły się ogromne mahoniowe drzwi. Były lekko uchylone, a z ich wnętrza wydostawały się smugi gęstego, mlecznego dymu...
Nie, nie dymu... mgły.
Stanąłem jak wryty, nie wiedząc co mam zrobić. Człowiek, który mnie gonił był coraz bliżej... z drugiej jednak strony w tych drzwiach... a raczej w tym co było za nimi było coś, co mnie przerażało. Jakby jakaś część mnie wiedziała, co tam znajdzie i była wstanie zrobić wszystko, aby do tego nie dopuścić... Poczułem za sobą czyjąś obecność... nagle znów usłyszałem ten krzyk
-NIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!

Gwałtownie podniosłem się z poduszki.
Drobne krople potu spływały po moim ciele, a ich smugi układały się w nieregularne wzory. Moja klatka piersiowa unosiła się szybko, wprawiając w ten sam ruch pokrywającą dolną część mojego ciała kołdrę,a w mojej skroni znowu pojawiło się bolesne pulsowanie.
Wtedy poczułem na sobie uważne spojrzenie zimnych jak sople lodu błękitnych oczu.


......................................................
Sama nie wiem jak określić to, co napisałam... mi się to kompletnie nie podoba i zaczynam myśleć, że powrót nie był jednak zbyt dobrym pomysłem :./
A Wy jak uważacie? Czy kontynuowanie tego bloga ma jakiś sens jeśli tak kompletnie nie idzie mi pisanie?

Także ten... Czekam na Wasze opinie w komentarzach
Wasza Sierr ;*********

P.S. Dziękuję za nominacje do Liebster Award, odpowiedzi i całą resztę postaram się umieścić pod następnym -o ile do tego dojdzie-postem